تا حالا توجه کردید که اگر در یک جمع یا جلوی یه دوست از شما یه اشتباه چه سهوا و چه عمدا سر بزنه،اونوقت شما چقدر ناراحت و خجالت زده شدید؟
اما تا حالا که ده بیست سی ســـال عمر از خدا گرفتیم چند بار از انجام گناه و اشتباه خجالت زده شدیم چند بار بخاطر اینکه جلو خدا ضایع نشیم حواسمون به کارامون بوده
تا حالا پیش اومده بخواید یه کار ناپسند بکنید و باوجود حتی یه بچه خردسال در اون مکان دست از کار بکشید؟
تا حالا توی این موقعیت قرار گرفتید که از همه طلب کمک کنید جز خدا؟
بعضی از ما آدم خیلی ناشکریم و عظمت خدا رو درک نکردیم،درک نکردیم که خدا هم بیناست هم شنوا تازه این دید و شنود هم براش محدود نیست مختص یه منطقه و یه مکان نیست
"عالم در محضر خداست در محضر خدا گناه نکنیم" چرا از یه بچه خجالت میکشیم اما از خدا که بینای همیشگی و همگانی هست خجالت نمیکشیم؟
کسی که میخواد یه خلاف انجام بده معمولا نگا اطرافش میکنه بعد به کارش میرسه کاش یه نگاه هم اسمون کنه دیدشم محدود به سقف یا اسمون نکنه اونوقت فکر کنه
پس خدا چی؟داره منو میبینه از اون که نمیتونم فرار کنم
بابا ما که میدونیم "لا یمکن الفرار من حکومتک" چرا توی ملک خدا گناه میکنیم؟
خدایا ببخشمون العفو العفو العفو
پیامبر صل الله علیه و اله:
زمانی که ابلیس از درگاه الهی رانده شد به خداوند گفت قسم به عزت و جلال و عظمت تو هرگز از فرزند آدم جدا نخواهم شد
تا زمانی که روح از جسمش خارج شود؛ خداوند به او فرمود: قسم به عزت و جلال و عظمتم توبه را حتی در آخرین لحظه مرگ
از بنده ام نمی پوشانم تا با خِرخِر کردن زمان جان دادن،توبه کند.