عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
بخشی از آیه ۱۵ سوره شوری
فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِن کِتَابٍ .... ﴿۱۵﴾
بنابراین به دعوت پرداز و همان گونه که مامورى ایستادگى کن و هوسهاى آنان را پیروى مکن و بگو به هر کتابى که خدا نازل کرده است ایمان آوردم ... (۱۵)
بنگرید که خداوندِ هستی خود با چه زبان مبین و روشنی با رسولش سخن می گوید و چگونه رسولش با شفقتی پدرانه وظایف الهی خود را با مردمان طرح می کند و در میان می گذارد و با صراحتی دوستانه بر ایشان دلیل و حجت می آورد.
این آیۀ چند سطری را می توان به اتاق گوچکی تشبیه کرد که جماعتی از معانی به انتظار ظهور در عرصۀ کلمات در آن نشسته اند و یک یک بیرون می آیند چنانکه آدمی در شگفت می شود این همه حوران و پریان چکونه در این اتاق کوچک گرد آمده بودند.
در صدر آیه به پیامبر می فرماید تو مردم را به دین حق و توحید دعوت کن و بگو:
بیایید بیایید که خورشید دمیده ست
آنگاه می فرماید که «تو در این دعوت خویش استقامت کن و کن و اگر مردمان زبان به انکار گشودند تو استوار باش چنانکه تو را پیش از این نیز به این استقامت و پایداری فرمان داده ایم.»
این کلمۀ استقامت مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش می گذارد که هیچ راهی برای سستی و اهمال در آن نمی ماند زیرا اگر حتی یک بار کسی در انجام وظیفه قصور ورزد از صفت استقامت بیرون شده است و به همین مناسبت است که از قول پیغمبر نقل کرده اند که سورۀ هود مرا پیر کرد و چون علت را پرسیدند فرمود که در آنجا فرمان استقامت آمده است.
